Jedną z podstawowych umiejętności, w jakie szkoła ma wyposażyć ucznia, jest twórcze myślenie. Im wcześniej zacznie się wychowywać do twórczości, tym proces ten będzie skuteczniejszy. Stosowanie metod aktywizujących sprzyja realizowaniu celów edukacyjnych i zaspokajaniu potrzeb uczniów. Jedną z metod aktywizujących jest metoda projektu, która pomaga uczyć się planować, organizować pracę, podejmować decyzje i dokonywać właściwych wyborów. Metoda projektu to nic innego, jak samodzielna realizacja przez dużą grupę uczniów, indywidualnie lub w zespołach zadania przygotowanego przez nauczyciela. Uczniowie sami zdobywają informacje, opracowują je, a potem przygotowują prezentację w wybranej formie. Przykładem formy prezentacji może być: przemówienie, inscenizacja, kabaret, recytacja, kronika, album, wystawa, prezentacja komputerowa i inne. Wszystko zależy od inwencji twórczej i pomysłowości uczniów i nauczyciela prowadzącego.
Metoda projektu spełnia ważne funkcje w nauczaniu i wychowaniu i od dawna jest obecna w dydaktyce polonistycznej, gdyż jest niezbędnym elementem pracy twórczej, analitycznej i wychowawczej.
Współczesne narodzenie to tytuł sztuki, jaką stworzyli na lekcjach języka polskiego uczniowie klasy VIIA wraz z wychowawcą. Tekst sztuki jest wspólnym dziełem uczniów i nauczyciela, powstał poprzez rozmowy na temat współczesnego społeczeństwa, jego konsumpcyjnej natury, rozwiązywanie współczesnych problemów moralnych, analizy zachowań pozytywnych , przynoszących dobro i tych destrukcyjnych, również dla młodego człowieka, niszczących wartość rodziny, prawdy, piękna, miłości. Tym zagadnieniom sprzyja aura świąt Bożego Narodzenia, dlatego sztuka nawiązuje bardzo mocno do ich przeżywania i obchodzenia przez współczesne rodziny. W spektaklu współczesność łączy się z przeszłością. Łącznikiem tych odległych czasowo światów jest postać reportera – współczesnego człowieka, który szuka prawdy i odpowiedzi na pytania, które stawia sobie człowiek: Czym są święta Bożego Narodzenia? W projekcie brało udział 28 uczniów. Kuba Żuk, uczeń klasy VC, poradził sobie świetnie z rolą rezolutnego dziecka. Wszyscy uczniowie występowali na scenie, wcielając się w stworzoną przez siebie postać. W czasie pracy uczniowie utrwalali formę dramatu. Operowali terminami: akt, scena, tekst główny i poboczny, didaskalia, dialog, monolog, improwizacja, satyra, humor sceniczny, retrospekcja, scenografia, charakteryzacja itp. Zwieńczeniem realizowanego projektu było przedstawienie sztuki nauczycielom i zaproszonym gościom w czasie przedświątecznym. Aktorzy swoją grą dotykali najczulszych miejsc ludzkiego serca i wywoływali wzruszenie u widzów.
Co zyskali uczniowie? Dużo wiedzy, również o sobie samym, i umiejętności.
Realizacja tego projektu sprzyjała integracji zespołu klasowego, uczyła zachowań społecznych, służyła demokratyzacji życia w klasie i poza nią, uczyła stosowania zdobytej wiedzy w praktyce, czyli łączeniu teorii z praktyką, uczniowie przeżywali świat jako całość, poszukiwali i selekcjonowali informacje, uczyli się samodzielności, planowania i organizacji pracy, poczuli zadowolenie z sukcesu osiągniętego na drodze samodzielnego wysiłku.